Το νερό βρίσκεται παντού. Είναι όμως διαθέσιμο σε όλους και κατάλληλο για χρήση; Η καναδή ακτιβίστρια και μαχήτρια για το νερό Maude Barlow στο βιβλίο της Γαλάζιο Μέλλον (τρίτο της Γαλάζιας Τριλογίας) υποστηρίζει πως αυτά δεν θα είναι εφικτά, αν συνεχίσουμε έτσι. Η «αμετανόητη Καναδή», πρόεδρος του μαχητικότατου Καναδικού Συμβουλίου (Council of Canadians) δεν αφήνει την καναδική κυβέρνηση σε χλωρό κλαρί. Προ διετίας, διαμαρτυρομένη για τον αγωγό Keystone, συνελήφθη για ανυπακοή ενώ πριν λίγους μήνες επέστρεψε το μετάλλιο Diamond Jubilee στον κυβερνήτη της πολιτείας υποστηρίζοντας την κίνηση «Δεν Αδιαφορούμε» (Idle No More). Η Barlow, που το 2008 διορίσθηκε Σύμβουλος του ΟΗΕ σε θέματα νερού, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφαση της Ολομελείας (2010) με την οποία αναγνωρίσθηκε το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό.
Η προσπάθεια διατήρησης του νερού καθαρού και δημόσιου είναι μάθημα ζωής.
Maude Barlow
Της Adria Vasil στο NOW
Στην διάρκεια της τριετίας από τότε ο πλανήτης βαδίζει σταθερά προς μιαν άνευ προηγουμένου έλλειψη νερού, τα αποτελέσματα της οποίας θα είναι λιμοί και μεταναστεύσεις. Στο Γαλάζιο Μέλλον η Barlow παραθέτει έναν τεράστιο κατάλογο κακής χρήσης των υδάτων που περιλαμβάνει διάσπαση πετρωμάτων, εξαγωγή πίσσας, παραγωγή βιοκαυσίμων, εξορύξεις αλλά και περιορισμούς στην χρήση και φυσικά ιδιωτικοποιήσεις. Πάντως, πιστεύει, μπορούμε ακόμη να γλυτώσουμε.
Η Barlow περιέγραψε στο Ecoholic τι χρειάζεται ν’ αλλάξει για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε
Ποιό, πιστεύετε, είναι το βασικό πρόβλημα με το νερό;
Χρειάζεται ν’ αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας ώστε να θεωρούμε το νερό δημόσιο αγαθό και την πρόσβαση σ’ αυτό ανθρώπινο δικαίωμα. Η προσέγγιση αυτή του προβλήματος θα μας ξαναμάθει να συμβιώνουμε, ενώ αν το αφήσουμε να γίνει εμπόρευμα, όπως π.χ. το πετρέλαιο, θα δούμε εκατομμύρια να πεθαίνουν.
Πως μπορούμε να πιέσουμε την κυβέρνηση Harper;
Είναι προφανές πως η κυβέρνηση επέλεξε ν’ αγνοήσει τις υποχρεώσεις της ακυρώνοντας τους κανόνες και τα μέσα που εξασφάλιζαν την πρόσβασή μας στο νερό: η ακύρωση της Πράξης Προστασίας Ιχθυοτόπων και αυτής για την προστασία των Πλευσίμων Ποταμών και Λιμνών, στην πράξη αίρει τις ασφαλιστικές δικλείδες έναντι της μόλυνσης τους από απόβλητα ορυχείων ή και πετρελαιαγωγούς. Ελπίζουμε πάντως πως οι Καναδοί ιθαγενείς, οι περιοχές των οποίων θίγονται, θα αντισταθούν, ιδίως χρησιμοποιώντας την απόφαση του 2010.
Πως βλέπετε την τάση για ιδιωτικοποίηση του νερού;
Ήδη το νερό χρησιμοποιείται σε αγοραπωλησίες ως ιδιωτική περιουσία κάποιων. Δεν τους αρκούσε η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης τώρα βάζουν χέρι και στις πηγές. Χειρότερο παράδειγμα τέτοιας πρακτικής είναι η Χιλή, όπου οι πηγές του νερού είναι ιδιωτικές και πωλούνται στον πλειοδότη. Έτσι οι πλούσιες καναδικές εξορυκτικές επιχειρήσεις που δρουν εκεί προμηθεύονται τις τεράστιες ποσότητες που χρειάζονται στερώντας τις από τους κατοίκους που δεν μπορούν να υποβάλουν ανάλογες προσφορές.
Η Παγκόσμια Τράπεζα επίσης προωθεί, μέσω των προγραμμάτων λιτότητας που έχουν επιβληθεί στην Ευρώπη και στο Νότιο Ημισφαίριο, τις Συνεργασίες Δημόσιου – Ιδιωτικού Τομέα. Ακόμη και εδώ, στον Καναδά, η κυβέρνηση Harper δήλωσε πως όσοι Δήμοι επιθυμούν χρηματοδότηση θα πρέπει να την αναζητήσουν αποκλειστικά μέσω ΣΔΙΤ. Στις 25 Σεπτεμβρίου υπήρξε δημοψήφισμα σχετικό με το εργοστάσιο διαχείρισης αποβλήτων στην Regina, στο οποίο χάσαμε. Φοβούμαι πως θ’ αποτελέσει το έναυσμα για παρόμοιες πρακτικές παντού στον Καναδά. Η ιδιωτικοποίηση πάντως έχει αποτύχει: στο Hamilton, που είχαν ιδιώτη πάροχο, επέστρεψαν σε δημόσιο σύστημα διαχείρισης, το ίδιο έχει γίνει και σε πολλές πόλεις παγκοσμίως. Και ναι μεν οι ιδιώτες υποχρεούνται να παρέχουν τις υπηρεσίες που έχουν αναλάβει, προηγείται όμως το συμφέρον των μετόχων που περιμένουν μέρισμα της τάξης του 15%. Για την επίτευξή του απολύονται εργαζόμενοι, μειώνονται τα έξοδα συντήρησης και αυξάνεται το κόστος των υπηρεσιών. Στην Γαλλία σαράντα δήμοι (ένας εξ αυτών είναι του Παρισιού) επαναδημοτικοποίησαν τις υπηρεσίες ύδρευσης, ενώ στον Καναδά η κυβέρνηση δρα σαν να μην γνωρίζει τίποτα.
Θα πρέπει οι Καναδοί ν’ ανησυχούν για την σύναψη της Ευρω-Καναδικής Εμπορικής Συμφωνίας;
Αν αυτή υπογραφεί οι δύο μεγαλύτερες παγκοσμίως ιδιωτικές επιχειρήσεις ύδρευσης (η Veolia και η Suez) θα δικαιούνται αποζημιώσεις πολλών εκατομμυρίων δολαρίων στην περίπτωση επαναδημοτικοποίησης κάποιας επιχείρησης ύδρευσης. Η συμφωνία απλώς θ’ αποτελέσει την ταφόπλακα για τις δημόσιες επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης.
Γιατί είστε εναντίον των μετρητών; Δεν βοηθούν στην εξοικονόμηση νερού;
Προτιμώ την φορολογία. Κι επειδή ο λαός δύσκολα θα δεχθεί νέους φόρους, προτείνω το βάρος να μετατεθεί από τις οικογένειες και τους μικροεπιχειρηματίες στις μεγάλες επιχειρήσεις και στους χρήστες μεγάλων ποσοτήτων. Αυτό αποτρέπει αυτούς που μπορούν να πληρώσουν απ’ το να χρησιμοποιούν όσο θέλουν. Για τον ίδιο λόγο αντέδρασα στην πώληση νερού σε φιάλες. Στο Ontario η απόληψη χιλίων τόνων νερού κοστίζει μόνο $ 3,71. Είναι καταφανές πως το κοινό πληρώνει τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων. Πρέπει ν’ αγωνιστούμε ώστε η διαχείριση του νερού να είναι δημόσια και να ασκείται δημοκρατικά.
Πως μπορεί το νερό να μας μάθει να συμβιώνουμε;
Ήδη υπάρχουν εντάσεις ή και συγκρούσεις μεταξύ κρατών σχετικές με τον έλεγχο των μειουμένων αποθεμάτων. Θέλω οι άνθρωποι ν’ αρχίσουν να σκέπτονται όπως αυτοί σε μιαν χολιγουντιανή ταινία που περιμένουν έναν κομήτη να σκάσει στη Γη, που αμέσως ξεχνούν όσα τους χωρίζουν. Περιμένουμε κι εμείς έναν κομήτη, που ονομάζεται Παγκόσμια Έλλειψη Νερού κι έτσι πρέπει να ξεχάσουμε τις διαφορές μας και ν’ αγωνισθούμε για το κοινό καλό. Η ανάγκη μας για νερό μπορεί και πρέπει να μας μάθει να ζούμε ειρηνικά.
Πηγή: www.savegreekwater.org